محبّت در گرو توجه به نعمت یا خدمت است.
یاد نعمتهاى خدا، علاقه ما را به او زیاد مىكند، چه نعمتهاى عمومى و چه نعمتهاى خصوصى.
نعمتهاى عمومى از قبیل باد، باران، خورشید، كوهها، گیاهان، خوردنىها، آشامیدنىها، همسر، فرزند، عقل، علم، زبان، چشم، گوش و سایر اعضا، نعمت شب و روز، خواب و بیدارى، آزادى و قدرت انتخاب و گرایش به خوبىها و كمالات و تنفّر از بدىها كه هر كدام از این نعمتها نباشد، زندگى بشر فلج مىشود.
راستى، اگر آب دهان ما شور یا تلخ بود، چه مىكردیم؟
اگر خداوند نعمت خواب و حتى غلطیدن در خواب را دو سه روز از ما بگیرد چه مىكنیم؟
نعمتهاى خصوصى، امكانات و استعدادهایى است كه خداوند به هر یك از افراد بشر عطا كرده است و اگر انسان فكر كند مىبیند چه بسیار نعمتهایى كه در اختیار اوست و دیگران به دلایلى از آن محرومند.
آرى، فكر كردن در نعمتهاى الهى، انسان را عاشق خدا مىگرداند و قرآن به این امر سفارش كرده است. «فاذكروا آلاءَ اللّه»( سوره اعراف، آیه 69.)
نعمتهاى عمومى از قبیل باد، باران، خورشید، كوهها، گیاهان، خوردنىها، آشامیدنىها، همسر، فرزند، عقل، علم، زبان، چشم، گوش و سایر اعضا، نعمت شب و روز، خواب و بیدارى، آزادى و قدرت انتخاب و گرایش به خوبىها و كمالات و تنفّر از بدىها كه هر كدام از این نعمتها نباشد، زندگى بشر فلج مىشود.
راستى، اگر آب دهان ما شور یا تلخ بود، چه مىكردیم؟
اگر خداوند نعمت خواب و حتى غلطیدن در خواب را دو سه روز از ما بگیرد چه مىكنیم؟
نعمتهاى خصوصى، امكانات و استعدادهایى است كه خداوند به هر یك از افراد بشر عطا كرده است و اگر انسان فكر كند مىبیند چه بسیار نعمتهایى كه در اختیار اوست و دیگران به دلایلى از آن محرومند.
آرى، فكر كردن در نعمتهاى الهى، انسان را عاشق خدا مىگرداند و قرآن به این امر سفارش كرده است. «فاذكروا آلاءَ اللّه»( سوره اعراف، آیه 69.)